Ellen Bouwhuis is derdejaars student bij CMD LWD. Haar stage loopt ze in Sharjah, een van de zeven Verenigde Arabische Emiraten. Dit artikel is deel 1 van een serie over haar ervaringen.
‘Ik ga stage lopen in Sharjah.’ Dit vertelde ik de mensen in mijn omgeving. ‘Maak je een grapje?’ vroegen ze. ‘Nee ik meen het!’. Toch voelde het, in de weken tot mijn vlucht, wel een beetje als een grap. Ik kon nog niet echt beseffen dat ik echt op het vliegtuig ging stappen. Op weg naar mijn nieuwe thuis voor de komende 5 maanden. Stagelopen bij een bedrijf 5000 kilometer van mijn vertrouwde Friesland.
Van airco naar airco
Het is zeker wennen. Vorige keer dat ik dit emiraat mocht bezoeken was ik op vakantie, nu woon ik er. Het leven is hier anders. Door de hoge temperaturen buiten is het niet vanzelfsprekend om even ‘frisse’ lucht in te ademen. In de zomer leven mensen van airco naar airco. Het begint nu langzaam af te koelen, maar voor mijn Nederlandse zelf is het overdag nog erg warm. Ik kijk dus ook uit naar de winter. Qua temperatuur wordt het hier dan ‘een mooie Nederlandse zomer’. Het buitenleven gaat hier dan bloeien. Parken, die zijn hier echt, zitten dan vol en mensen ontmoeten elkaar in de buitenlucht.
Wat is hier normaal?
Innovation Box, het bedrijf waar ik stage loop, bevindt zich dus in Sharjah. Het is een klein ‘360° agency’ (zoals ze zichzelf noemen). En ik zal niet liegen, het was in het begin zeker lastig om mijn draai te vinden hier. Er is natuurlijk een grote culturele kloof tussen mijn collega’s en mijzelf. Je ziet dit bijvoorbeeld goed terug in de communicatie. Nederlanders communiceren over het algemeen erg direct, hier is dat niet vanzelfsprekend. In een gesprek moet je een beetje tussen de regels doorlezen, je moet aanvoelen wat ze bedoelen. Ze zullen nooit zeggen dat je iets fout hebt gedaan, of dat ze niet blij ergens mee zijn. Het is soms lastig om dit goed in te schatten, maar ik kan het ook waarderen. Het is erg bijzonder om te werken en leren in zo’n andere sfeer, waar de normen heel anders zijn.
Veilig voel ik mij hier wel. Het blijkt dat de vrouwen in de Verenigde Arabische Emiraten zich het veiligst van de hele wereld voelen om ‘s avonds over straat te lopen. Ik begrijp dit. Er hangt een enorme respectvolle sfeer, vooral richting vrouwen. Mensen helpen elkaar en zijn erg gastvrij. Ik denk dat ze hier het gezegde ‘wie goed doet, goed ontmoet’ met open armen aannemen.
Waar niet veel vrouwen zijn, is op het kantoor. Ik ben de enige vrouw in het ‘development department’. Dit betekent niet dat ze vrouwonvriendelijk zijn, maar ik denk dat meisjes hier niet gestimuleerd worden om een CMD-achtige opleiding te volgen. Dat is hier nu eenmaal minder normaal. Dit betekent ook dat mijn collega’s even moeten wennen aan mij op kantoor. Ze kijken de kat uit de boom. Ze willen, op design vlak, even aanvoelen wat ik allemaal wel en niet kan. Dat is voor mij oké, ik moet ook wennen aan het bedrijf en haar gewoontes en routines.
Nu is het dan ook nog wel een kleine uitdaging om sociale contacten te vinden. Waar ik in Nederland kon genieten van bijvoorbeeld mijn voetbalteam, is hier niet echt de mogelijkheid voor. Er wordt hier niet veel georganiseerd voor vrouwen. Het buur emiraat Dubai loopt hier al veel meer in voor, maar Sharjah is traditioneler gebleven. Om deze reden vind ik het ontmoeten van mensen hier toch wel een van de lastige dingen. Ik moet hier zelf op mensen afstappen, wat best spannend is. Toch komt het de laatste paar weken langzaam op gang en ik leer steeds meer mensen kennen.
Ik ben hier nu zes weken en begin ik mijn draai te vinden. Ik vorm routines en leer de stad kennen. Ik herken mensen die in de lift van mijn appartementengebouw staan. Tegen alle verwachtingen in begin ik zelfs te wennen aan de warmte. En ook begint mijn appartementje op de zesde verdieping als een thuis te voelen.
Volg ons op LinkedIn om het als eerste te weten wanneer deel 2 gepubliceerd is.